رادیو نیست

در این شماره از رادیونیست همراه می‌شویم با استودیوی رادیویی کوچکی که سال ۱۳۲۷ در میدان ارگ ساخته شد. تا قبل از سال ۱۳۱۹، برنامه‌های رادیو در استودیوی اولیه در عمارت کلاه فرنگی (رادیو بی‌سیم) اجرا و پخش می‌شدند ا

طعم واقعی غذا و ساندویچ‌های خانگی و بوی اصالت و عشق، از دهه‌ی ۳۰ به بعد، بالاتر از پارک وی پیچید. جایی که خانواده‌ای، پذیرای خاطرات مردم بود. ساندویچی یکتا، همان چیزی بود که خاطرات یکتایی را ساخت. اینستاگرام راد

در زمانی که خیابان ولیعصر امروزی، از یک جاده‌ی مخصوص درباریان به یک خیابان عمومی تبدیل می‌شود، شاهد کوچ مکان‌های مفرح به بلندترین خیابان خاورمیانه هستیم. با سیاست‌های دهه‌ی ۴۰ ایران، قسمت بالایی این خیابان ب�

«این‌جا تهران است، صدای ایران!» این جمله آغازگر حضور رادیو در ایران به تاریخ چهارم اردیبهشت ۱۳۱۹ بود. اصواتی که در ابتدا غریب بودند و تنها از میادین شهر تهران به گوش می‌رسیدند اما رفته‌رفته به صداهای جعبه‌ی جاد

در روز‌های سخت و سیاه قحطی و جنگ، پرورشگاه صنعتی کرمان توسط حاج‌ علی‌اکبر صنعتی‌زاده در سال ۱۲۹۵ بنا نهاد‌ه‌ شد تا سرپناه و خانه‌ای باشد برای کودکانی که روزی بخش بزرگی از آینده‌ی ایران شدند‌. در این شماره از

گالری آپادانا (کاشانه هنرهای زیبا) نخستین فضای جدی و رسمی برای نمایش آثار هنرمندان بود. جایی در دل تهران جنگ‌زده و دچار بحران در سال ۱۳۲۸ برای هنرمندانی که به دنبال ارائه‌ی هنرشان به جامعه بودند. این گالری با عمر�

کافه لقانطه که بیشتر از موجودیت آن، نامش در خاطرات جمعی ما نقش بسته‌ است، در کش‌و‌قوس‌های پس از امضای فرمان مشروطه به‌عنوان یک نمود از این تحول اجتماعی تأسیس شد. این شماره از رادیونیست روایتگر داستان کافه رستو

موزه‌ی هنرهای تزئینی اولین موزه‌ی تأسیس شده توسط اداره کل موزه‌ها و فرهنگ عامه هنرهای زیبای کشور در سال ۱۳۳۸ در شهر تهران بوده که به دست فراموشی سپرده شده است. هدف اصلی از ساخت چنین موزه‌ای چیزی جز جمع‌آوری، نگ

هنرکده‌ی تزئینی جایی برای تربیت نسل طلایی هنر معاصر ایران بود. جایی در مرکز تهران و در آستانه‌ی دهه‌ی تاریخ‌ساز چهل که به یک مکان مهم و جریان‌ساز تبدیل شد. دانشجویان این هنرکده، دانش‌آموزان هنرستان هنرهای زیب

تا تقریباً یک دهه پیش، در میان هیاهوی خرید کیف و کفش در خیابان سپهسالار، حوالی ظهر، عطر غذای ایرانی در خیابان می‌پیچید. رستوران دایی که توسط اصغر رضوان قمی، ملقب به دایی اداره می‌شد، مدل اقتصادی منحصربه‌فردی در