Coś Obejrzanego

I w sumie nie wiesz, kto był bardziej nawiedzony: pionierzy dancehallu, Yoko Ono czy ludzie rozmawiający ze zmarłymi psami.

A i tak najciekawsze okazały się krótkie metraże z Wytwórni Filmów Oświatowych z muzyką Komedy.

Filmowa adaptacja tej niebywale frustrującej sytuacji, kiedy chcesz napisać "penis", ale autokorekta ciągle zmienia na "tenis", za to jak ten jeden jedyny raz chcesz napisać "tenis", to od niechcenia wskakuje "penis".

Nie powinienem tego robić, ale czerwone okulary Jessego Plemonsa z tego filmu są slay af i totalnie włączam je do swojej letniej stylówki.

Podświadomie celowo pomijam w tej recenzji nazwisko jak i w ogóle funkcję reżysera tego filmu, bo nie mieści mi się w pale, że nad tym stała i czuwała jedna osoba, a nie zestaw partyjnych decydentów próbujących wycisnąć cały wachlarz ordynarnych w swej patetyczności frazesów.

Wódka, jazz, Bogusław Linda jako trzy filary męskości w polskiej popkulturze.

Astrofizykiem nie jestem, ale widziałem Rodzinę Soprano i wydaje mi się, że problem trzech ciał polega na tym, że jeszcze dwa ciała jeszcze da się samodzielnie przewieźć i ukryć, ale problem pojawia się przy trzecim ciele.

Filip Pławiak tak dobrze nauczyl się w Białej odwadze mówić w obcym języku, że w Rojście: Millenium mówi Fronczewskim.

Polska propozycja do listy: my twink boyfriend turned into a genocidal dictator.

Chciałbym wierzyć, że Robert Downey Jr. zdobył Oscara za wspaniałą kreację w Oppenheimerze, ale jestem na tyle przesiąknięty cynizmem, że czuję, że wygrywa za bycie symbolem hollywoodzkiej nadziei - możesz jako nepobaby przećpać i przearesztować sobie doszczętnie karierę, ale jak jesteś biały, bogaty i z koneksjami to i tak wrócisz na szczyt, zapłacą ci gór�