Praten over rouw bij kinderen en jongeren

Voor rouwende kinderen is het belangrijk te weten wat er gaat gebeuren. Hoe meer structuur, hoe beter kinderen zullen weten wat de volgende stap is. Dit geldt niet alleen rondom een overlijden, maar ook in de tijd daarna, voor de gewone dagelijkse dingen.

We willen kinderen niet ongelukkig maken en vertellen liever niet dat iemand van wie ze veel houden, dood zal gaan. Waarom zouden we dat moeten doen?

Iemand zien die overleden is. Dat doe je toch niet met kinderen? Waarom zou dat moeten? Straks houden ze er nare beelden aan over.

Wat gebeurt er met het fysieke lichaam en met de ziel als je dood bent? Kinderen hebben daar vragen over. Hoe kun je daarmee omgaan? 

Moet je dat wel doen, kinderen meenemen naar een uitvaart? Ze hebben het geduld niet lang te blijven zitten. Waarom is het nodig?

Voor kinderen glipt het leven door hun vingers als er iemand doodgaat van wie ze veel houden. Hoe krijgen ze een gevoel van controle terug?

We kunnen wel eens geneigd zijn te zeggen tegen een kind dat ‘opa slaapt’. Dat kan een kind bang maken om te gaan slapen. Maar wat zeg je dan?

Kinderen zijn na een overlijden vaak onzeker. Ze kunnen alle complimentjes krijgen die er zijn. Over de alledaagse dingen kun je ze een compliment geven.

Kinderen hebben recht op hun eigen gevoel. Hoe moeilijk dat gevoel ook voor jou als ouderkan zijn. Hoe kun je een kind erkennen in zijn gevoel zonder het te willen oplossen?

We zeggen altijd ‘je moet er over praten’. Maar kinderen kunnen niet altijd ‘praten’. Zehebben nog geen woorden voor de grote gevoelens die ze ervaren. Hoe doen we het dan?